Zeiler met 1 arm - Marcel van de Veen

Voor het motorongeluk had Marcel van de Veen nog nooit gezeild. Via zijn vriendin kwam hij, een paar jaar na zijn ongeluk, in aanraking met het zeilen. Haar ouders hadden een zeilboot en al snel had Van der Veen er ook één. “In 1999 kwam ik bij het Paralympische zeilen terecht. Udo Hessels en Mischa Rossen waren toen, samen met een andere zeiler, in voorbereiding op de Spelen van Sydney. Ik zat in een ander, wat minder, team. Sydney verliep voor Udo en Mischa niet zoals ze hadden gewild, dus toen zijn ze even gestopt. Net toen ik wilde stoppen, omdat de resultaten uitbleven, wilden zij weer beginnen. Ze vroegen of ik het grootzeil bij hen in de boot wilde doen.”

Lachen, gieren en harde woorden
Daar hoefde hij niet zo lang over na te denken. Met zijn drieën zijn ze een goed team, maar over een antwoord op de vraag ‘waarom?’ moet van de Veen even nadenken. “De klik was er gelijk. We willen voor elkaar werken. Ik denk dat dat ons sterke punt is. We wijzen elkaar op onze goede kanten, maar ook op de mindere kanten. Het is vaak lachen en gieren, maar er vallen soms ook andere woorden. Maakt niet uit, dat is ook zo weer over. Alles wat we zeggen, doen we in het belang van het zeilen. Daar horen soms ook harde woorden bij.” 

In september, op het water van Weymouth, willen de Sonarzeilers de kroon op hun comeback zetten. Op de Paralympische Spelen van 2012 gaan ze voor goud. “Het water van Weymouth is moeilijk te bevaren, maar we zijn goed voorbereid. We horen bij de vijf beste teams van de wereld. We kunnen al die boten verslaan. Natuurlijk moet je straks tijdens de Spelen een beetje geluk hebben, maar wij gaan, zoals altijd, voor goud!”

Bron + foto: NOC*NSF